Klappliðið

Hjálmar Árnason gerði talsvert úr því í rökræðum í Kastljósi við Þórunni Sveinbjarnardóttur að framsóknarmenn hefðu klappað sem aldrei fyrr þegar Jón Sigurðsson lýsti því yfir á miðstjórnarfundinum að stuðningurinn við Íraksstríðið hafi verið mistök. 

Ég var að elda spagettí þegar ég heyrði Hjálmar segja þetta og ég hugsaði: 

Hvað hefur eiginlega gengið á í flokki sem rís upp og klappar þegar nýr flokksformaður lýsir því yfir að ein af örlagaríkustu ákvörðunum í sögu hans hafi verið röng?

Af hverju lýsti þá enginn þingmaður, utan Kidda Sleggju (að vanda), sig ósammála þessari ákvörðun? Af hverju varði þingflokkurinn ákvörðunina, en klappar nú fyrir þeim sem segir hana ranga?

Þetta er þversögn. Margir gamlir framsóknarmenn vildu slíta stjórnarsamstarfinu við Sjallana þegar þessi stuðningur var ákveðinn. Hefði það ekki einmitt verið það eina rétta? Strandaði sú hugmynd kannski bara á því að þingmennirnir þorðu ekki? Vildu frekar bíða upp á von og óvon að nýr formaður myndi kannski hugsanlega mögulega segja eitthvað seinna, ef honum sýndist svo, um að ákvörðunin hafi jú verið röng.

Hvað ef hann hefði ekki sagt það? 

Framsóknarmenn klappa nú fyrir Jóni. Stóra spurningin er hins vegar sú af hverju þeir klöppuðu alltaf fyrir Halldóri líka.

Spagettíið var fínt.  

Athugasemdir

[Bragi Einarsson, 28.11.2006 kl. 14:53]

Varðandi stóru spurninguna. Var þeim ekki bara sagt að klappa?