Rembast (06.09.08)

Það hvarflar óneitanlega að manni að ef ljósmæður hefðu haft einhver tök á því að keppa í grein sinni, helst á stóru ljósmæðramóti í útlöndum – þar sem þær hefðu unnið til verðlauna eftir æsispennandi keppni við t.d. franskar stallsystur sínar eða spænskar – að þá myndu kannski málefni ljósmæðra í yfirstandandi kjarabaráttu njóta meiri vinsælda hjá hinu opinbera.

ÉG sé þetta fyrir mér. Samúel Örn á háa c-inu. Það glittir í koll. Sú franska er vonglöð, en svo gerist hið ótrúlega: Íslenska ljósmóðirin tekur á móti sínu barni á nýju heimsmeti í óaðfinnanlegri samvinnu ljósmóður og móður svo allt tryllist á áhorfendapöllunum. Íslendingar eru heimsmeistrarar og hampa gullfylgjunni!

LJÓSMÆÐURNAR okkar eru svo keyrðar niður að Arnarhóli þar sem ráðamenn bíða þeirra á stórum útipalli. Fjármálaráðherra fer í hljóðnemann og tilkynnir hátt og snjallt svo bergmálar í Arnarhvoli, að í ljósi glæsilegrar frammistöðu hafi ríkisstjórnin ákveðið að verða við kröfum ljósmæðra um leiðréttingu á launum sínum! Húrra!

SVONA er komið fyrir þjóðfélaginu. Í stundarbrjálæði – og vissulega eðlilegri sigurvímu eftir frækilega frammistöðu íslenska landsliðsins í handbolta – snarar ríkisvaldið fram peningum eins og ekkert sé.  Ég þykist vita að ríkisvaldinu finnist ferlega ómálefnalegt að gagnrýna þetta og setja þetta útspil í eitthvert samhengi, en ég verð samt að láta vaða: Ég get ekki komist hjá því að draga þá ályktun að þegar leikur og skemmtun sé annars vegar, þá séu til peningar, en þegar velferð og réttlæti hangi á spýtunni, sé féð af skornum skammti.

ANNAR hópur finnur þetta viðhorf nú á eigin skinni. Breiðuvíkurdrengirnir okkar, sem svo ættu auðvitað að kalla sig í þágu betri almannatengsla, naga sig sjálfsagt í handabökin eins og ljósmæður yfir því að hafa ekki sett saman keppnislið, sem hefði getað haft sigur í einhverju erlendis.

ÞESSI þjóð skuldar 10 þúsund milljarða í útlöndum eftir mesta kaupæðis- og neyslutímabil sögunnar. Þar kepptu víkingarnir okkar, svokölluðu, á erlendri grundu og höfðu sigur í kapphlaupum við sjálfa sig um að kaupa leikfangaverslanir og fleira. Nú er þjóðfélagið komið á annan endann út af eftirköstunum. Ríkisstjórnin þarf að redda og leiðrétta. Allir sveittir á enninu yfir því.

ÉG þykist vita að innan ríkisstjórnarinnar séu aðilar sem vilja ekki skrifa undir þessar áherslur, að réttlæti og velferð sitji á hakanum. Nú þurfa nýjar áherslur að fæðast. Til þess þarf kannski að rembast smá. 

Birtist sem bakþankar í Fréttablaðinu 6.september 2008.