gummisteingrims.blog.is

Sierra Leone er versta ríki í heimi, Ísland best, samkvæmt Sameinuðu þjóðunum. Í Sierra Leone deyja 160 börn af hverjum þúsund við fæðingu, á Íslandi 3.

Sierra Leone búar geta búist við að verða um fertugir. Við áttræð.  

Svona mætti lengi telja. Var að skoða staðreyndasíðu CIA.  

35% þjóðarinnar í Sierra Leone er læs. 99% hér. Um 10 þúsund hafa internet í Sierra Leone, af sex milljón íbúum. Á Íslandi hafa 194 þúsund af 300 þúsund íbúum netið. Konur eignast að meðaltali sex börn þar suður frá. Íslenskar konur tæplega tvö. 

Þjóðarframleiðsla á hvern Íslending var áætluð 2.394.000 kr. í fyrra samkvæmt CIA, en 56.700 kr. á hvern íbúa Sierra Leone. Hins vegar, ef íbúar Sierra Leone væru jafnmargir og Íslendingar (jafnfáir, það er að segja), og allt annað óbreytt, yrði þjóðarframleiðslan um 1.1 milljón krónur á haus þar í landi. 

En það er bara höfðatölureikningur út í loftið.

Mér sýnist að við höfum það talsvert betra.

Sagt er að Sjallarnir séu brjálaðir út í Yoko Ono. Fyrst splundrar hún Bítlunum og nú þetta...  

Önnur vinkona benti mér á gott grín: Endurgerð 3G auglýsingar Símans. Sjálfstæðismenn samankomnir í Höfða. Við langborð. Villi hringir í Björn Inga. "Blessaður meistari" segir Björn. "Við erum hér, hvar ert þú?" spyr Villi...   etc. etc.  

Það má hlæja að þessu. 

Ég brosi alla vega.  

Til hamingju með nýjan borgarstjórnarmeirihluta gott fólk!

Ferskir vindar munu blása í Reykjavík. 

Þetta var fínn dagur. Þingsetningardagur.

Forsetinn hafði lög að mæla. Það verður að passa að þjóðin sundrist ekki út af auðmönnum og vaxandi misskiptingu. Þurfum að leggja rækt við ræturnar, passa sérkenni okkar og menningu. Margur verður af aurum api. Það gildir líka um þjóðir.

Mér fannst líka gott að heyra það frá Sturlu að það standi til að gera breytingar á störfum þingsins. Auðvitað er það löngu tímabært. Þingið þarf að starfa lengur yfir árið, umræður þurfa að vera markvissari með styttri og snarpari ræðum, þingnefndir þurfa aukið vægi. Ég myndi líka vilja sjá í þessu breytingu þess efnis, að þingið geti stofnað tímabundnar nefndir til þess að fjalla um ýmis sérstök mál sem þurfa rannsóknar við.

Nú svo var það fjárlagafrumvarpið. Það eru auðvitað ánægjuleg tíðindi að heyra að gert sé ráð fyrir 31 milljarða afgangi í stað 5 milljarða halla, eins og talað var um fyrir ári. Það er vel hægt að sætta sig við það. 

Ég yrði alla vega mjög ánægður ef viðsnúningurinn í heimilisbókhaldinu væri hlutfallsleg sá sami um þessi mánaðarmót. Lítið sjóðstreymi hér. Viðvarandi hallarekstur... 

Margt hljómar vel í þessu frumvarpi.  Þarna er átak í samgöngumálum og átak í málefnum barna og ungmenna. Og aukin fjárframlög til Landspítalans, svo eitthvað sé nefnt, sem og til byggingu hjúkrunarrýma.

Þá er líklegt að það verði svigrúm til þess á komandi árum að efla velferðarkerfið og gera betur við umönnunarstéttir, kennara og aðrar mikilvægar starfstéttir samfélagsþjónustunnar.  Þetta er eitt mikilvægasta verkefni komandi ára: Að gera þessi störf aftur eftirsóknarverð. Það markmið næst varla  nema með því að færa meira fé eða tekjustofna til sveitarfélaga, sem sjá um þessa þjónustu að miklu leyti.

Hér er ég að hugsa upphátt.  

Og þetta leiðir einmitt hugann að öðrum óvissuþáttum, því kjarasamningar eru vissulega einn þeirra. Í þessu fjárlagafrumvarpi er til dæmis ekki gert ráð fyrir stóriðju á komandi árum. Mín vegna má það gjarnan vera þannig. Ég sé ekki að það sé nokkur þörf á stóriðjuframkvæmdum hér á landi miðað við þetta frumvarp. 

En það er ekki víst að það standist. Það getur orðið erfitt að koma í veg fyrir 80 milljarða kr. álver í Helguvík. Auk þess virðast aðrar framkvæmdir vera talsverðar á teikniborðinu, a.m.k. hér á Reykjavíkursvæðinu, þó svo Sundabraut hafi verið frestað.  Þetta ásamt kjarasamningum getur haft áhrif á hið boðaða jafnvægi. Það verður mikilvægt að halda vel á spöðunum. 

En alla vega: Afgangur er betri en halli. Það er lykilatriðið. Þá er hægt að gera hluti. Og sumt er þegar hafið. Mér sýnist þetta vera nokkuð gott frumvarp, með þeim fyrirvara þó að ég á eftir að lesa það...

Þannig að þetta var bara fínn dagur. Og hann byrjaði líka vel. Í morgun fór ég nefnilega í fyrsta tíma í combat conditioning í Mjölni, hvorki meira né minna.  Vaknaði kl. 06.00 til þess að fara að lyfta lóðum, boxa, sparka og taka armbeygjur. Var eins og hræ eftir þennan fyrsta tíma, auðvitað. Gat varla beðið um Aquarius, ég skalf svo mikið. En eftir síðasta tímann mun ég verða ég eins og grískur guð. Helköttaður og helmassaður.

Það sem hélt mér gangandi í morgun var einkum það að þjálfarnir settu Guns and Roses á fóninn. Welcome to the Jungle fær mann nú alltaf til þess að djöflast aðeins extra.

Spurning hvort fjármálaráðherra og ríkisstjórnin hafi notað það trix til þess að komast úr halla yfir í afgang?  

Farinn að sjá Veðramót.  

Ahmadinejad Íransforseti virðist hafa flutt dálítið undarlegan fyrirlestur í Columbia. Kannski var ekki við öðru að búast. Dálítið bil er á milli hans þankagangs virðist vera og hinna frjálslyndari íbúa Vesturlanda, sem ekki síst er að finna í skólum eins og Columbia. 

Það eru margar hliðar á þessari uppákomu. Auðvitað eru yfirlýsingar Ahmadinejads, til dæmis, um að í hans landi séu engir hommar lítið meira en hlægilegar. 

En spáum nú samt aðeins í þessa yfirlýsingu, þó ekki væri nema bara í þágu hugarleikfiminnar. 

Þessi yfirlýsing Ahmadinejad, ef við einskorðum okkur bara við hana -- þótt um margt annað mætti skrifa úr ræðu hans-- leiðir auðvitað hugann að því, að stjórnmál á Vesturlöndum hafa einnig einkennst af alls kyns afneitunum á raunverulegum og sönnum hlutum í gegnum tíðina, mörgum mjög alvarlegum.

Í dag var til að mynda Condoleza Rice að stíga stór skref í því að viðurkenna gróðurhúsaáhrif sem raunverulegt vandamál, en Bandaríkjamenn hafa verið tregir í taumi hvað aðgerðir gegn þeim varðar um langt árabil. Stjórnvöld þar hafa einfaldlega verið treg til að viðurkenna tilvist þeirra. 

Hér vil ég taka fram að ég er alls ekki að bera saman homma og gróðurhúsaáhrif.... Punkturinn er hins vegar sá, að hugsanlega fer það okkur Vesturlandabúum illa að hlæja að afneitunum annarra, þegar við sjálf erum sek um að "taka strútinn" eins og það kallast, þ.e. að stinga höfðinu í sandinn, hvað varðar ýmislegt. 

"Á Íslandi er engin spilling"

"Á Íslandi eru allir hamingjusamir"

"Á Íslandi er engin stéttaskipting."

Allt eru þetta setningar sem ég gæti vel ímyndað mér að fallið hefðu úr munni íslenskra stjórnmálaleiðtoga á erlendri grundu á undanförnum árum og áratugum, og hafa reyndar fallið nokkrum sinnum innanlands ef ég man rétt. Setning Íransforseta um samkynhneigða -- í ljósi þess að honum líkar greinilega ekki við þá og vill þar af leiðandi ekki að þeir séu til -- lýsir ámóta "wishful thinking" af hans hálfu.

Hvað varðar homma ættu Bandaríkjamenn heldur ekki að hlæja of mikið. Ég veit ekki betur en að kvikmyndin Brokeback mountain hafi til að mynda verið tekin úr sýningu á mörgum svæðum í Bandaríkjunum á þeim forsendum að yfirvöld og íbúar á þeim svæðum viðurkenndu ekki tilvist samkynhneigðra.

Ég skrifaði pistil um þetta á sínum tíma. Ég var nefnilega staddur í Bandaríkjunum. Mér fannst það skrýtið að maður þyrfti að viðurkenna tilvist einhvers til þess að leyfa -- eða njóta -- sýningar á kvikmynd sem fjallaði um það. Hvað með StarWars? Þarf maður að viðurkenna tilvist Loga geimgengils áður en maður horfir á myndina? 

En hvað um það. Ég er hreint ekki aðdáandi Ahmadinejads. Mér finnst hins vegar forysta Bandaríkjanna eiga dálítið erfiðan málstað að verja í viðureign sinni við hann, einkum vegna sinnar eigin hegðunar í mannréttindamálum og einnig út af dálitlum órökstuddum blóðugum stríðsrekstri sem átt hefur sér stað á undanförnum árum að hennar frumkvæði, byggðum á ásökunum um kjarnorkuvopnaeign sem engin var.

Þess má líka geta að Ahmadinejad barðist fyrir hönd Írana gegn Írökum á sínum tíma, sem studdir voru með ráð og dáð af Bandaríkjunum í viðurstyggilegu 10 ára stríði sem átti sér stað á milli þjóðanna hér einu sinni. Hugsanlegt er að honum sé ekki vel við Bandaríkin út af þessu.

Þetta er allt saman slæmt. Í viðureignum Vesturlanda við menn eins og Ahmadinejad og aðra þjóðarleiðtoga sem láta sér mannréttindi í léttu rúmi liggja heima fyrir, er gríðarlega mikilvægt að Vesturlönd sjálf geti sýnt gott fordæmi þegar á hólminn er komið og standi á siðferðislegu bjargi lýðræðis og mannréttinda.

Upp á þetta vantar, svo vægt sé til orða tekið.  

Ég held það hafi verið gott að Ahmadinejad hafi fengið að tala og einnig gott að hann fékk orð í eyra frá skólastjóranum í Columbia, en sá var ekki að skafa utan af því í kynningu sinni á Íransforseta.

Hið besta við þennan viðburð var auðvitað það að hann var lifandi vitnisburður þess, að þrátt fyrir allt er það hægt á Vesturlöndum sem er ekki endilega hægt í Íran nú um stundir: Að tala saman.

Þá er löggan byrjuð að láta sjá sig í miðbænum um helgar. Mig minnir að það hafi verið eitt af skilgreindum verkefnum sérsveitarinnar, þegar fjölgað var í henni hér um árið við mismikinn fögnuð, að hún ætti að hlaupa í störf almennrar lögreglu eftir því sem á því væri þörf. 

Það var löngu orðin þörf fyrir meiri löggæslu í miðbænum, þannig að mikið var.

Annars voru þetta dálítið fyndnar fréttir af þessari fyrstu nótt sérsveitarinnar í miðbænum. Einhver jólasveinn reyndi að taka húfuna af Herði. Átök í kjölfarið

Minnir mig dálítið á Flataskóla. 

Fínt að löggan er komin á svæðið. Ég vona samt að þetta verði ekki eins og í gamla daga þegar það var gerð einhver svona rassía. Þá voru nokkrir vinir mínir á menntaskólaaldri að koma úr bíó. Tveir þeirra fóru að tuskast til um það, í gríni, hvor þeirra ætti að sitja í framsætinu á leiðinni heim. 

Löggan kom og stakk þeim báðum í svörtumaríu og upp á stöð.

Lengi í minnum haft. Þetta menntaskólatusk var talið grafalvarlegt mál, alveg sama þótt enginn hafi reynd að taka af neinum húfuna.