Misskiptingin

Annað sem dregur mig í framboð, auk umhverfismála (sjá síðustu færslu) er aukin misskipting auðs. Jöfnuður á háu stigi var lengi vel einkennandi fyrir Íslendinga. Nú sýna einföld reikningsdæmi að þeir allra ríkustu á Íslandi borga átakanlega miklu, miklu minni skatt hlutfallslega heldur en millitekjufólk. Dæmin eru sláandi. Í þessum efnum erum við orðin öfgakenndari en Bandaríkjamenn sem lengi hafa dregið vagninn hvað varðar misskiptingu auðs á Vesturlöndum. Jöfnuður hefur hér á landi verið fyrir borð borinn.
Er þetta vandamál? Já. Getur ríkisstjórnin leyst það? Nei. Forsætisráðherra segist ekki missa svefn út af þessu. Ég held að það sé gríðarlega mikilvægt að inn í stjórnarráðið fari ríkisstjórn sem missir svefn út af þessu og tekst á við þetta gígantíska vandamál. Ef við leiðréttum ekki þessa ósanngirni með aðgerðum í verðlagsmálum, skattamálum og efnhagsmálum í heild sinni - því vandinn er víðfemur - eigum við á hættu að ákveðinn hópur þjóðfélagsins stingi aðra af í eignamyndun og auðsköpun. Vandinn er ekki sá að sumir verði ríkir - það er vel - heldur er vandinn sá að þorri almennings situr á meðan fastur í afborgunum á verðtryggðum okurvaxtaskuldum og myndar lítinn auð. Ísland á þannig á hættu að verða leiguliðasamfélag, lénsveldi, þar sem fáir eiga allt. Einnig er hættan sú að þjóðfélagið verði tvískipt, þar sem hinir ríku njóta mun betri þjónustu, menntunar og lífsskilyrða en aðrir. Einungis á forsendum jafnaðarstefnu er hægt að ráðast gegn þessari þróun og spyrna við fótum.