Bakþankar 23.des

Gjafir

Ég geri fastlega ráð fyrir því að núna, að morgni Þorláksmessu, séu hundruðir Íslendinga, aðallega karlmenn, í panikkasti út af gjöfum. Einkum og sér í lagi hafa þeir einstaklingar misst svefn í nótt sem standa frammi fyrir því verkefni að gefa kærustum sínum í fyrsta skipti gjöf. Stressið er skiljanlegt. Svona lagað getur nefnilega algerlega misheppnast. Ég heyrði fyrir skömmu af strák sem gaf kærustu sinni kjól, sem hann hélt að væri flottur. Hún hætti með honum daginn eftir.

ÉG hef lært bæði af gjöfum sem ég hef gefið og gjöfum sem ég hef fengið, að það er ekki endilega gjöfin sjálf sem skiptir máli heldur hugurinn sem fylgir. Fyrsta gjöfin sem ég gaf, sem krakki – upp á eigin spýtur –var fölgult símaborð úr plasti sem ég gaf foreldrum mínum. Ég keypti það í Magasín í Kópavogi. Tók strætó sjálfur og allt. Þau voru vissulega þakklát og ég man hvað ég var spenntur þegar mamma og pabbi settu borðið upp í eldhúsinu og tylltu símanum á það. En svo var undrunin ekki minni þegar símaborðið var allt í einu horfið tveimur dögum síðar. “Hvar er borðið?” spurði ég stóreygður og opinmynntur í náttfötunum. Það var fátt um svör. “Jólasveinninn tók það,” umlaði einhver.

BÖRN gefa oft það sem þeim sjálfum þykir flott. Í því liggur ákveðin kómísk fegurð. Ég veit um eina litla systur sem gaf bróður sínum á unglingsaldri dollu af marglitum perlum til að strauja. Unglingurinn var ekki sáttur. Hún var hins vegar alsæl. Í þeirri fjölskyldu kallast svona gjafir perlugjafir. Ég verð að viðurkenna að ég gef oft perlugjafir. Til dæmis gef ég mjög oft bækur, sem mig langar til að lesa (og viðtakendum vonandi líka). Í febrúar/mars fer ég svo rúntinn og fæ þær lánaðar.

ATHYGLISVERÐAR gjafir sem ég hef fengið eru nokkrar. Einu sinni fékk ég frá einni og sömu manneskjunni bæði allt of stóra skyrtu og allt of littlar buxur. Hér stóð viðkomandi í þeirri trú að ég væri í laginu eins og persóna í The Incredibles. Um síðustu jól fékk ég svo frá þremur aðilum þrjár allt of stórar peysur, keyptar í útlöndum. Þær eru uppi í skáp, mér til áminningar um það að ég er greinilega almennt talinn þó nokkuð feitari/þreknari en ég er. En hér er það hugurinn sem gildir. Ég er viss um að eftir nokkur jól, með öllum þeim smákökum sem þeim fylgja, mun ég passa í þær.  

EITT er alla vega kristaltært: Ég neita staðfastlega að taka þátt í þeim leik að fá einfaldlega miða frá fólki, eins og sumir fá, þar sem stendur hvað viðkomandi – einkum kærustur -- vilja fá í jólagöf. Mér yrði verulega misboðið ef það myndi gerast. Ekki bara yrði það túlkað af mér sem fullkomin vantrú á mína jólagjafahæfileika, heldur væri spennan og fegurðin þar með horfin. Fyndnar og misgáfulegar gjafir eru ófrávíkjanlegur hluti af anda jólanna. Í mótmælaskyni myndi ég ekki hika við að gefa viðkomandi fölgult símaborð úr plasti.