Til hvers er alþingi? - Er betra að blogga?

– Grein í tímaritið Herðubreið, sumarið 2008.

Á dögunum sat ég úti við veitingahúsið Thorvaldsen í góðu veðri, gegnt Alþingishúsinu, og ræddi við félaga mína um hin ýmsu þjóðfélagsmál eins og gengur og gerist. Talið barst að störfum þingsins, sem þarna blasti við okkur í öllum sínum virðuleika. Alþingismenn sáust vafra út í sólina.
Við félagarnir ræddum meðal annars stöðu þingsins og þóttumst æði spekingslegir. Í hita augnarbliksins, kannski rétt í þann mund er Illugi Gunnarsson lallaði sér framhjá okkur, kastaði á okkur kveðju og settist á næsta borð, og Birgir Ármannsson gekk, borginmannlegur, eftir Thorvaldsensstræti, varpaði ég fram kenningu, svona rétt til að fá viðbrögð, helst kröftugar mótbárur:
“Að vera óbreyttur alþingismaður, hvort sem er í stjórn eða stjórnarandstöðu, er algerlega þýðingarlaust. Ráðherrar ráða öllu. Óbreyttir skipta engu. Óbreyttir geta haft meiri áhrif á þjóðfélagsmál með því að blogga.”
Með öðrum orðum var hér komin gamla góða kenningin um að alþingi sé lítið meira en stimpilstofnun fyrir ríkisstjórnina. Upp á óbreytta þingmenn – þ.e.a.s. þá þingmenn sem ekki eru ráðherrar – stendur einfaldlega að vera á svæðinu, segja eitthvað spaklegt um frumvörpin ef þeir finna hjá sér slíka þörf og mæta í atkvæðagreiðslur.
Giska bratt sjónarmið, en merkilegt nokk: Mótbárur voru engar.

Hin háleita hugsjón

Innst inni held ég þó að enginn okkar – í þessu agnarsmáa úrtaki í óformlegri könnun minni á viðhorfi til starfa alþingis – hafi raunverulega viljað skrifa undir þá staðhæfingu að óbreyttir þingmenn væru með öllu áhrifalausir. Að alþingi væri stimpilstofnun. Það hlutu að vera á þessu tvær hliðar, þó svo að við nenntum ekki að ræða þær sérstaklega á þessum spekingsstólum í sólinni.
En hvað er hið sanna í málinu? Margir myndu segja að þingmennska ætti að fela í sér völd til þess að hafa áhrif, enda hefðu þingmenn sótt sér umboð kjósenda til þess arna. Að því leyti ætti að vera eftirsóknarvert að vera alþingismaður, hvort sem er í stjórn eða stjórnarandstöðu. Og flestir hafa jú til síns ágætis nokkuð. Margur skyldi því ætla að manneskja sem náð hefði kjöri, jafnvel frækilegu, í alþingiskosningum og sæti á hinu háa alþingi sem óbreyttur þingmaður myndi á einhverjum tímapunkti koma þjóðþrifamáli í gegnum löggjafasamkomuna. En er það svo?

1% hópurinn

Þegar þetta er skrifað hefur ekki eitt einasta þingmannafrumvarp til laga verið samþykkt á þingi þessa árs og ekkert sérstaklega góðar líkur á því að það gerist. Gildir þá einu hvort frumvörpin koma úr röðum stjórnarþingmanna eða stjórnarandstöðuþingmanna. Einungis hafa verið samþykkt stjórnarfrumvörp og nú í lok þingsins beið langur listi þeirra umræðu og afgreiðslu.
Á átta ára tímabili frá 1999 til 2007 lögðu stjórnarandstöðuþingmenn fram  493 frumvörp. Af þeim varð ríflega 1% að lögum, eða fimm frumvörp. Þetta eru svo fá frumvörp að það er beinlínis fáránlegt að nefna ekki hver þau eru. Þau varða eftirfarandi:

1. Að hljóðbækur skuli skattlagðar til jafns við ritaðar bækur.
2. Að umgengni við nytjastofna sjávar skuli bætt.
3. Að banna skuli limlestingu á kynfærum kvenna.
4. Að fólk á bifhjólum skuli vera í hlífðarfatnaði.
5. Að sekta megi bifreið sem er lagt í stæði merkt fötluðum.

Auk þess má geta þess að Ágúst Ólafur Ágústsson og fleiri stjórnarandstöðuþingmenn fengu á vormánuðum 2007 samþykkta breytingartillögu við frumvarp til breytinga á almennum hegningarlögum, varðandi fyrningu kynferðisbrota, en eitthvað er um það að breytingartillögur fáist samþykktar þótt ekki sé það sérstaklega tekið saman hér.
Í öllu falli er ljóst að bein áhrif stjórnarandstöðuþingmanna, sem þó hafa vissulega umboð kjósenda á bak við sig, til lagasetningar eru við frostmark.

Óbreyttir rembast

Af öllum lögum sem samþykkt voru á áðurnefndu átta ára tímabili áttu stjórnarandstöðuþingmenn heiðurinn af 0.5%. Athyglisvert er að staða stjórnarþingmanna er litlu betri, þótt hún sé reyndar aðeins skárri. Þeir áttu 1.7%.
Alls urðu lögin 972 á þessu tímabili. Um 6% þeirra komu frá nefndum alþingis, en langflest þeirra – og hér kynnum við sigurvegarann – komu frá ríkisstjórninni: 91.7%.
Þegar hins vegar er skoðuð tala framlagðra frumvarpa breytist myndin nokkuð. Alls voru lögð fram á þessu tímabili 1754 frumvörp. Þar átti ríkisstjórnin 59.6%. Hlutfall nefndarfrumvarpa var 3.7%, stjórnarþingmenn lögðu fram 8.6% og stjórnarandstaðan 28.1%.
Hér fæst því upp á yfirborðið athyglisverð mynd. Óbreyttir þingmenn úr stjórnarandstöðu, og einnig stjórnarþingmenn, slá ekki slöku við þegar kemur að því að leggja fram frumvörp. Hlutfall frumvarpa úr þeirra röðum er stórt.  Hins vegar, þegar kemur að samþykktum frumvörpum sekkur hlutfallið niður í þetta 0.5 til 1.7%.
Semsagt: Þrátt fyrir augljósar líkur á að þeim verði hafnað, bauna óbreyttir þingmenn frá sér frumvörpum í gríð og erg. Á meðan þeir rembast eins og rjúpan við staurinn siglir ríkisstjórnin í gegnum þingið með sín frumvörp eins og ekkert sé.
Er Alþingi þá stimpilstofnun? Ég veit það ekki. Skoðum málið nánar.

Stjórnarfrumvarpi aldrei hafnað

Á meðfylgjandi töflum má sjá að bæði þegar kemur að frumvörpum og þingsályktunum hefur ríkisstjórnin algera yfirburði. Ef ríkisstjórnin leggur fram frumvarp er það samþykkt í 85% tilvika samkvæmt þessum útreikningi. Raunar er sú tala að öllum líkindum mun hærri, því algengt er að þau stjórnarfrumvörp sem ekki nást í gegn vegna tímaskorts eða annars séu lögð fyrir á næsta þingi á eftir og samþykkt þá.  Raunverulegt hlutfall þeirra stjórnarfrumvarpa sem verða að lögum er því líklega vel yfir 90%.
Engin stjórnarfrumvörp eru felld. Aðrar ástæður – s.s. tímaskortur eða samstöðuleysi milli stjórnarflokkanna – leiða til þess að þau renna út í sandinn, þá sjaldan þau gera það.  Í mjög athyglisverðri ritgerð um dagskrárvald á Alþingi – sem raunar er einnig frumrannsókn – bendir Eiríkur Þórleifsson stjórnmálafræðingur m.a. á, að á árabilinu1999-2004, sem er það tímabil sem hann skoðaði, var aðeins einu frumvarpi hafnað í atkvæðagreiðslu. Það var frumvarp frá stjórnarþingmanni. Öll önnur frumvörp voru annað hvort samþykkt eða þau hreinlega döguðu uppi óafgreidd.
Þetta þýðir, með öðrum orðum, að þau frumvörp – og raunar þingsályktunartillögur líka – sem stjórnarandstaðan og óbreyttir stjórnarþingmenn leggja fram komast ekki nema í örfáum undantekningatilfellum upp úr nefndum, hvað þá meira. Þau koma örsjaldan til atkvæðagreiðslu. Þau frumvörp sem fara í atkvæðagreiðslu fara þangað einungis til samþykktar, með blessun og yfirleitt að frumkvæði ríkisstjórnarinnar.

Slæmar heimtur í þingsályktunum

Margir myndu segja að þetta væri dálítið niðurdrepandi starfsumhverfi. Óbreyttir þingmenn eru sífellt að leggja eitthvað fram, en það dagar yfirleitt uppi. Skoðum nú þingsályktunartillögurnar. Þar láta stjórnarandstæðingar heldur betur að sér kveða og leggja fram þetta 60 til 90 tillögur á ári. Á áðurnefndu níu ára tímabili lagði stjórnarandstaðan alls fram 579 tillögur til þingsályktunar. Aðeins 24 þeirra fengust samþykktar, eða 4%. Af 245 tillögum óbreyttra stjórnarþingmanna – þ.e.a.s. þeirra sem ekki eru ráðherrar – fékkst 41 samþykkt, eða 11%. Nefndir virðast yfirleitt fá sitt í gegn. Af 7 tillögum fengust 6 samþykktar.
En svo er það rúsínan í pylsuendanum: Um 96% af tillögum ráðherranna fengust samþykktar, eða 177 af 184.
Það er fróðlegt að skoða þennan veruleika frá öðrum sjónarhóli: Alls voru framlagðar þingsályktunartillögur á þessum tíma 1015. Þar af áttu stjórnarandstaðan og óbreyttir stjórnarþingmenn heil 81%, en ríkisstjórnin einungis 18%. Nefndir áttu innan við 1%. Þegar kemur hins vegar að samþykktum tillögum, sem voru alls 248, á ríkisstjórnin 57%.  Hennar tillögur fara sem sagt í gegn. Aðrar síður. Þetta er niðurstaðan þrátt fyrir það að tölurnar sýni að óbreyttir þingmenn séu ansi duglegir við að leggja fram tillögur. Þeir slá ekki slöku við, en það gildir einu. Tillögurnar fjara flestar út.

Verkfærin í vonlausri stöðu

Af þessum sökum er kannski engin furða að einhverjir kunni að velta fyrir sér hvort óbreyttir þingmenn myndu ekki ná sömu þjóðfélagslegu áhrifum ef þeir væru bara duglegir við að blogga eða skrifa greinar. Ef þeir fá ekki einu sinni afgreiddar skitnar þingsályktunartillögur, oft um mikil þjóðþrifamál, má spyrja hvort það sé nokkur tilgangur í því að hanga þarna. Það má a.m.k. ímynda sér fjölmargar betri leiðir til þess að láta í sér heyra en að standa í pontu niðri á þingi fyrir framan þrjá til fjóra þingmenn og tala fyrir tillögu eða frumvarpi sem allir vita að verður aldrei samþykkt, varla rædd. Eða hvað? Eru tvær hliðar á þessu?
Líklegt er að óbreyttir þingmenn átti sig mjög vel á þessari stöðu. Þeir gera sér varla margir vonir um það, í ljósi staðreynda, að tillögur þeirra fáist samþykktar.  Hið svokallaða dagskrárvald, eins og Eiríkur Þórleifsson sýnir fram á í ritgerð sinni, er einokað af ríkisstjórninni. Augljósasta ástæðan fyrir því er auðvitað sú að ríkisstjórnin nýtur þingmeirihluta. Dagskráreinokunin er því auðvitað ekki úr lausu lofti gripin. Ríkisstjórnin á auðvitað, út frá sjónarmiðum lýðræðisins, að hafa töglin og haldirnar í krafti þingmeirihluta. Spurningin er líklega fremur upp að hvaða marki hún á að ráða. Eiga óbreyttir þingmenn ekki að hafa eitthvað um málin að segja, þó svo þingmeirihlutinn ráði mestu? Þeir hafa jú umboð kjósenda.
Það er engum blöðum um það að fletta, að óbreyttir hafa þrátt fyrir allt smá völd. Um það er ekki deilt. Þeir hafa tillögurétt. Þetta má kalla almennt dagskrárvald, sem nær eins langt og það nær. Það er vald til þess að leggja fram frumvarp, leggja fram þingsályktunartillögu, biðja um utandagskrárumræðu eða leggja fram fyrirspurn. Óbreyttir þingmenn geta þannig komið málum a.m.k. inn í þingsalinn í eitt skipti, til að fá það rætt og um stundarsakir upp á borðið. Slíkt getur verið mikilvægt, sérstaklega ef mælskulistin nær að fleyta umræðunni upp í þær hæðir að málið veki athygli. Góðar og vel rökstuddar skoðanir eru líka alltaf vel þegnar.
Óbreyttir þingmenn nota líka fyrirspurnartímana ansi vel, virðist vera. Um 400 fyrirspurnir eru lagðar fram á ári hverju. Þeim er flestum svarað. Þar gefst þingmönnum færi á að koma sínum áhugamálum að, og kjósenda sinna, árétta mikilvægi þeirra frammi fyrir ráðherranum og mögulega ýta þeim áfram.
Sama gildir um utandagskrárumræður. Þær skipta tugum, yfirleitt að frumkvæði stjórnarandstöðu. Tilgangur þeirra er sá sami: Að vekja athygli á málum.

Hið þinglega hlutverk óbreyttra

Þarna kunna þingmenn að hafa einhver áhrif, en spurningin stendur þó eftir sem áður: Er ekki bara betra að blogga? Þá þarf maður ekki einu sinni að setja á sig bindi. En við skulum ekki gefast upp alveg strax. Mikilvægi óbreyttra þingmanna er án efa meira en þetta. Höldum áfram.
Eins og Eiríkur bendir á eru ákveðnar vísbendingar til þess, að þrátt fyrir dagskráreinokun ríkisstjórnarinnar í krafti meirihluta síns, séu óbreyttir þingmenn hafðir talsvert með í ráðum. Þetta er augljósara í tilviki stjórnarþingmanna en stjórnarandstöðuþingmanna. Stjórnarþingmenn sitja oft í undirbúningsnefndum að stjórnarfrumvörpum þar sem þeir geta haft talsverð áhrif og svo sitja þeir þingflokksfundi þar sem stjórnarfrumvörp koma fyrst til umræðu á þinginu, eftir að hafa verið lögð fram af ráðherra í ríkisstjórn og staðfest. Stjórnarþingmenn geta á þessum tímapunkti, einkum og sér í lagi ef þeir eru margir saman – og ef flokksaginn er ekki þeim mun meiri – stöðvað stjórnarfrumvörp eða vísað þeim aftur til föðurhúsana. Hér er því um mikilvægt aðhaldshlutverk að ræða, sem er vissulega ekki hægt að sinna í bloggi.
Í annan staða sitja óbreyttir þingmenn í þingnefndum og eru þar stundum formenn, sem gefur þeim ákveðið dagskrárvald. Í nefndum geta þeir, bæði sem stjórnarþingmenn og stjórnarandstöðuþingmenn, haft áhrif á stjórnarfrumvörp. Rannsóknir Eiríks leiða í ljós dálítið merkilega niðurstöðu hvað þetta varðar. Svo virðist sem tíðni breytingartillagna í nefndum sé talsverð. Svo virðist sem stjórnarfrumvörp hafi vissa tilhneigingu til að koma til móts við sjónarmið stjórnarandstöðu, a.m.k. ef marka má þá staðreynd að breytingartillögur hennar fást glettilega oft samþykktar.
Hvort þær eru mikilvægar er hins vegar önnur saga.  Langflest lagafrumvörp sem á annað borð fá afgreiðslu – sem eru þá að langmestu leyti stjórnarfrumvörp – virðast nefnilega vera þess eðlis að um þau ríkir sátt hvort sem er. Samkvæmt rannsóknum Eiríks eru um 86% þeirra samþykkt samhljóða eða mótatkvæðalaust þegar til atkvæðagreiðslu kemur. Hvort þessi sátt hlýst af því að komið er til móts við stjórnarandstöðu eða hvort málin eru til að byrja með alls ekki umdeild, er ekki gott að segja.
Þetta breytir ekki því, að þarna hafa jú þingmenn hlutverk: Að rýna lagatexta sem koma frá ríkisstjórninni og gera tillögur til breytinga. Það skal ekki gert lítið úr þessu. Ef það kemur til deilna fær hlutverkið breytta mynd. Þá hefur stjórnarandstaðan getað efnt til málþófs, sem er umdeild aðferð, en hefur þó stundum skilað áhrifum.
Að auki mætti svo nefna, sem dæmi um hlutverk óbreyttra alþingismanna, að þeir þurfa jú ekki bara að manna þingnefndir og vera vakandi þar, heldur ber þeim líka að sitja fyrir hönd Alþingis í alls kyns alþjóðlegum stofnunum og nefndum og láta að sér kveða á þeim vettvangi. Það er því út af fyrir sig – þannig séð – nóg að gera.

Stimpilstofnun?

Gott og vel, óbreyttir þingmenn geta ekki bara verið heima hjá sér og bloggað í stað þess að vera á þingi, þótt vissulega bendi mörg töluleg sönnunargögn um áhrifaleysi þeirra til svo þunglyndislegrar niðurstöðu. Þingmenn hafa skyldur og hlutverk sem þeim ber að axla í hinu lýðræðislega gangverki, hvort sem þessar skyldur ríma við þá hugmynd sem kjósendur kunna að hafa af starfi þingmanna, sem sagt að þeir sitji í þingsölum og séu allir önnum kafnir við það að smíða frumvörp í þágu þjóðarheilla og í krafti umboðs síns, sem síðan er rökrædd og lögð til atkvæðagreiðslu.
Það virðist vera rómantísk hugmynd sem stenst ekki. En þótt hlutverk almennra þingmanna sé þó talsvert, eins og hér hefur verið reifað, stendur eftir ein spurning, ekki síður mikilvæg, sem ég impraði á hér í upphafi: Er Alþingi ekki samt bara stimpilstofnun?
Hver væru einkenni stimpilstofnunar? Jú, þar sæti fólk og tæki við skjölum, legði á þau mat og gæfi stimpil eða ekki stimpil. Er þar ekki einmitt komið hlutverk hins óbreytta þingmanns eins og hér hefur verið rakið?
Sterk rök benda til þess. Áhrif þeirra sem ekki eru ráðherrar virðast vera að mestu leyti óbein. Slíkir  þingmenn hafa umsagnarvald og í mesta lagi – á góðum degi og þá helst margir saman – neitunarvald. Einhverjar breytingar eru gerðar á stjórnarfrumvörpum í meðförum þingsins, en það er sama. Frá þinginu sjálfu ratar harla lítið í lög. Það er hið æpandi grundvallaratriði. Að því leyti virðist því alþingi vera stimpilstofnun. Svarið er já. Það sýnir dómstóll hinna tölulegu staðreynda. Án efa er þetta mikilvæg stimpilstofnun, stundum lífleg, en engu að síður stimpilstofnun. Alþingi er ekki bein uppspretta laga og ályktana, eins og sumir gætu haldið. Það er aftur á móti ríkisstjórnin.

Skiljanleg tilhneiging gengin of langt

Það er mikilvægt að árétta í lokin, að fyrir þessu öllu saman eru ástæður. Ríkisstjórnin hefur meirihluta. Sá meirihluti er lýðræðislega kjörinn. Hann byggir á vilja almennings. Valdbeiting ríkisstjórnarinnar á þingi, í þágu stefnu sinnar, er því ekki bara einhver tuddaskapur. En hér verður þó að gæta hófs.
Önnur rök hafa verið nefnd fyrir því af hverju svona afskaplega fá þingmannamál fást samþykkt. Þau rök lúta að tíma, sem er jú af skornum skammti. Af praktískum verklagsástæðum sjá þeir sem dagskrárvaldið hafa litla ástæðu til þess að hleypa málum í gegn sem engar líkur eru á að fáist samþykkt. Slíkt væri bara tímaeyðsla og á grunni raunsæis og í þágu skilvirks þings eru slíkt svæft.
En þetta hljómar satt að segja ekkert alltof sannfærandi. Bæði er það, að þingið gæti vel starfað lengur á ári ef tímaskortur væri raunveruleg ástæða þess að ekki fleiri mál komast í gegn, og hin mótbáran við þessu lýtur að efnisinnihaldi tillagnanna sem ekki fá neitt brautargengi.
Lítum á. Tökum tvö dæmi af handahófi um tillögur óbreyttra þingmanna til þingsályktunar frá 133.löggjafarþingi sem gufuðu upp og hurfu í meðförum þingsins: a) Tillaga til ályktunar um að kanna stöðu staðbundinna fjölmiðla á landsbyggðinni og hvernig mögulega má efla stöðu þeirra. b) Tillaga um að alþingi feli ríkisstjórninni að undirbúa heildstæða opinbera stefnu í málefnum útlendinga og innflytjenda.
Ég vil leyfa mér að fullyrða að engar efnislegar ástæður séu fyrir því að svona tillögur eigi ekki alla vega að fara í atkvæðagreiðslu. Fyrir þeim hefði ábyggilega verið meirihluti. Ef þingið hefur ekki tíma til að afgreiða svona sakleysislegar tillögur frá lýðræðislega kjörnum fulltrúum, þá þarf að skapa tíma.
Grunsemdir vakna gagnvart þessu: Að hafna þingmannamálum og láta stjórnarfrumvörp njóta forgangs er skiljanleg tilhneiging út frá sjónarhóli lýðræðisins. Hins vegar hefur þessi skiljanlega tilhneiging gengið alltof langt, með þeirri afleiðingu að stór hluti þingmanna með löglegt umboð frá kjósendum sínum gegnir einungis hlutverki stimplara fyrir stjórnarfrumvörp, ellegar hrópenda í þingsal/eyðimörk.
Þá er nú aldeilis gott, að Guðmundur Hallvarðsson stjórnarþingmaður þáverandi fékk þrátt fyrir allt samþykkta þingsályktunartillögu á 133.löggjafarþingi um að þjóðfáninn skyldi vera við hlið pontunnar á þingfundum.
Óbreyttir þingmennn líta þá alla vega betur út. Þjóðfáninn færir þeim aukinn þunga. Staða þeirra er nefnilega dáldið eins og fólksins sem komst ekki fram fyrir inn á Kaffibarinn hér áður fyrr. Um það fólk sagði jafnan VIP-liðið inni og glotti:
“Það vantar alltaf gott fólk í röðina.”
Það er sama hér. Ráðherrar fara fram fyrir. En það vantar alltaf gott fólk í pontuna.

Greinin birtist í 2.tbl 2.árg Herðubreið, sumarið 2008.

Ritgerðin sem vísað er í er eftir Eirík Þórleifsson og heitir Dagskrárvald, stjórnarandstaða og samráð á Alþingi, og var lögð fram sem BA ritgerð í stjórnmálafræði í september 2006.

Tölur sem liggja til grundvallar, eins og þær koma fyrir í meðfylgjandi töflum, eru sóttar í ársskýrslur Alþingis. 

-------------------------------
TÖFLUR:

Samþykkt lög frá Alþingi, inn í sviga eru framlögð frumvörp:

                     Ríkisstjórn     Nefnd    Stjórnarþingm.  Stjórnarandstaða   
2006-2007:        103 (125)     6  (6)        3 (22)        2 (59)      
2005-2006:        115 (138)     3  (3)        2 (25)        0 (68)        
2004-2005:          93 (105)     6  (8)        0 (20)        2 (65)               
2003-2004:        109 (126)     9  (9)        3 (24)        1 (61)
2002-2003:        115 (130)    12 (12)      1 (13)         0 (50)
2001-2002:        111 (135)      6  (7)       2 (19)         0 (54)
2000-2001:        118 (141)    10 (10)      2 (15)         0 (75)
1999-2000:        127 (145)      7 (10)      4 (13)         0 (61)
____________________________________________        

Samtals:            891 (1045)    59 (65)   17 (151)       5 (493)   
Hlutfall samþykkt.    85.3%      90.7%     11.2%         1.01%


Samþykktar þingsályktunartillögur, inn í sviga eru framlagðar tillögur:

                      Ríkisstjórn    Nefnd   Stjórnarþingm. Stjórnarandstaða
2006-2007:        18 (20)        0 (0)        9 (25)        3 (64)
2005-2006:        19 (19)        1 (1)        6 (30)        0 (69)       
2004-2005:        18 (18)        1 (1)        1 (28)        0 (99)    
2003-2004:        24 (24)        0 (1)        3 (24)        3 (90)
2002-2003:        26 (27)        0 (0)        7 (31)        6 (76)
2001-2002:        25 (25)        2 (2)        8 (38)        4 (66)
2000-2001:        28 (31)        1 (1)        3 (42)        5 (61)
1999-2000:        19 (20)        1 (1)        4 (27)        3 (54)
_______________________________________________

Samtals             177 (184)    6 (7)       41 (245)     24 (579)
Hlutfall samþykkt    96.2%    85.7%       16.7%         4.1%



Lagafrumvörp 1999-2007:
Framlögð frumvörp alls: 1754
Ríkisstjórnin: 59.6%
Nefndir:  3.7%
Stjórnarþingmenn: 8.6%
Stjórnarandstaða: 28.1%

Lög alls: 972
Ríkisstjórnin: 91.7%
Nefndir: 6.06%
Stjórnarþingmenn: 1.7%
Stjórnarandstaðan: 0.51%

Þingsályktanir 1999-2007:
Framlagðar tillögur alls: 1015
Ríkisstjórnin: 18.1%
Nefndir:     0.7%
Stjórnarþingmenn: 24.1%
Sjórnarandstaða:  57%

Samþykktar tillögur alls: 248
Ríkisstjórnin: 71.3%
Nefndir: 2.4%
Stjórnarþingmenn: 16.5%
Stjórnarandstaðan: 9.7%